Ahmet Akın - Yeminli Mali Müşavir MTSO Yüksek İstişare Kurulu Üyesi   SİYASETTEKİ YALANLAR, başkalarının yanlış inançlar geliştirmesini sağlamak ve onların desteğini toplamak için kullanılmaktadır. Yanlış bilginin, insanlar bilginin yanlış olduğunu anladıktan sonra bile düşüncelerini etkileyebildiği iyi bilinmektedir. Bu, özellikle liderlik pozisyonundaki kişilerin yalan söylemesini endişe verici hale getiriyor.  Siyasetçi en az güvenilir mesleklerden biri olarak sıralanıyorlar. Kendilerini olduklarından daha yetenekli ve başarılı göstermek için gerçeği çarpıtıyorlar ve o sırada konuştukları kişinin ilgisini çekiyorlar. Tutamayacaklarını bildikleri sözler veriyorlar.   YALAN,  destekledikleri bir politikacıdan gelse bile, bir yalanı tespit etmenin seçmenlerin ona olan inancını azalttığını gösteriyor. Ancak bu mutlaka seçmen desteğinde bir azalma veya oy verme niyetlerinde bir değişiklik anlamına gelmemektedir. Yalanların siyasi bağlamda dikkatli, stratejik ve son derece rasyonel bir şekilde konuşlandırılması çok etkili ve zarar vericidir çünkü siyaset bir hakikat söylemi olarak telaffuz edilmiştir; Bir yalan, normalde görmezden gelinecek seslerin ulusal düzeyde yayınlanmasına olanak tanıyan son derece haber değeri taşıyan bir olaya dönüştürülüyor.   YALANLAR, içeriklerinden çok, söylendikleri nedenlerden dolayı ilgi çekicidir. Yalan söyleme ve yalan algısı üzerine çok sayıda çalışma yapılmıştır. Yalan söyleyen kişinin psikopati veya narsisizm gibi bir kişilik bozukluğu olmadığı sürece yalan söylemek, doğruyu söylemekten daha fazla enerji gerektirir. Her iki durumda da yalancı, bir düzeyde öyle olmadığını bilse bile, kendisini söylediklerinin doğru olduğuna ikna eder.    Aynı durum üst düzey yönetici veya siyasi düzeydeki kişiler için de geçerlidir. Açık bir yalan olsa da olmasa da insanların söylediklerini kabul etmelerine o kadar alışmışlar ki, yalan söylerken harcadıkları enerji en aza iniyor ve bariz bir psikolojik zarar görmeden bunu yapmaya devam edebiliyorlar.   Ne yazık ki üzücü bir şekilde, YALANA DAYALI SİYASET çağının çarpıklıklarına tanık oluyoruz. Aynı yalanları tekrar tekrar söyleyin, özgür basını "halkın düşmanı" olarak nitelendirin, kişisel çıkarları ve ideolojileri hayati ulusal meselelerin önüne koymak için mevcut her kamusal platformu kullanın ve aynı fikirde olmayan herkesi fena halde yanlış olarak tanımlayan bir zihniyet kullanın, farklılıkları uzlaştırmaya çalışmak yerine sözlü hakaretler savurun. İnsanların, belirli bir siyasi duruşun ahlaki açıdan doğru olduğuna dair ortak bir inancı güçlendiren politikacıların yalanlarına karşı daha hoşgörülü oldukları öne sürülüyor.   Siyasi figürler neden gerçeği hafifçe çarpıtmaktan ve hatta bazen çirkin yalanlardan paçayı kurtarabiliyor gibi görünüyor? Bu elbette şu anda gerçekten önemli bir soru. Bunun nedeni, bu yalanların destekçiler tarafından kabul edilebilir ve belki de daha yüksek bir ahlaki amaca ulaşmak için gerekli bir araç olarak algılanmasıdır. Sonuçta gerçek ötesi bir dünyada yaşamıyoruz. Ancak gerçeğin sevilmediği topluluk ortamları her zaman olacaktır ve bu ortamlara geçiş yapmak ciddi liderlik becerileri gerektirir. Bunu başarmanın en etkili yollarından biri, ağırlıklı olarak sorunlara odaklanmak yerine, toplumun dikkatini, düşünceli değişikliklerin cazip olasılıkları nasıl hayata geçirebileceğine çekmektir. *The Impact of Lie-Based Politics