“ Yılmak yok, yıkılmak yok, mücadeleye devam…” O. Padır    Bir işyeri düşünün! Çarşının göbeğinde iki ana caddeyi birbirine bağlayan, sağlı- sollu dükkanlarla çevrili bir sokak üzerinde, tam köşe başında. Her gün binlerce insanın İstiklal Caddesinden, Silifke Caddesine ve tersi istikamette geçiş yaptıkları. Bit Pazarı ve Gökçay İş Merkezi arasında kalan küçük sokak. Giyim eşyacılarının, elektronikçilerin, tütün satıcılarının ve bir kapalı otoparkın bulunduğu 4706 ya da diğer adıyla Henri Hattat sokak.    İşte burası Mersinlilerin yakından tanıdığı, Orhan Padır ve ağabeyi Yusuf Padır’ın otuz üç yıldır işlettikleri köşe başındaki Kul Büfe’dir. Dile kolay haftanın yedi günü sabah altıdan akşam on- on birlere kadar uzanan yoğun çalışma trafiği… Ve büfenin önünden akan yüzlerce, binlerce insan… Her gelip geçen müşteri sayılmasa da zamanla bir göz aşinalığı mutlaka oluşur. Köşe başındaki büfeci tanıdık bir simaya dönüşür… Yılbaşlarında kısa süreliğine de olsa şans dağıtan mili piyango satıcısıdır o. Adres soranlardan tutun da yolunu kaybedenlere, şehir keşfine çıkan turistinden, avare gezginine kadar…Mesai dolduranından, işçisine, öğrencisine, memuruna, akşamcısından, yol yorgunu onca insan, dost, arkadaş, müşteri…    Orhan abinin başı hep kalabalık. Müşteri memnuniyeti, güzel dostluklar kurmak, iyi hizmet vermektir onun derdi. Sosyal medyadaki isabetli paylaşımlarıyla, hem de işyerinin şehrin göbeğinde bulunması nedeniyle, merkezdeki adam tanımlamasına layıkıyla uyuyor. Çevresinde sayılan, sevilen, danışılan biri o. Olayların ve insanların merkezinde bulunmak süreç içerisinde, esnaflığın da kazandırdığı tecrübeyle kişiyi, yoğrulmuş, deneyimli bir insana dönüştürür. Orhan Padır’ın face’deki paylaşımlarından ve insanlarla olan ilişkisinden bu açıkça bellidir. “ Geçim zor, ayakta durmak zor, çocukları hayata hazırlamak zor, kuyruğu dik tutmak zor, dosta düşmana karşı kuyruğu dik tutmak gerekiyor” diyor esprili bir dille.    Yenimahalleli aileden gelme tam bir Mersin sevdalısı, MİY aşığı Orhan abi. Mahalle kültürü almış. Komşuluğun, yardımlaşmanın, iyilikseverliğin yaşandığı eski dönemleri özlemle anıyor. Yoğun göçlerin, yeni insan sellerinin mahalle kültürünü bitirdiğini iddia ediyor ısrarla. Duyarlı başka Mersinliler gibi kentin ve MİY’in bulunduğu yerden hiç hoşnut değil. Bu şehrin daha fazlasını hak ettiğini düşünüyor. Çarşı merkezinin eskiye oranla boşaldığını, paralı, eğitimli insanların Pozcu- Mezitli bölgelerine taşındıklarını söylüyor.    Siyasi görüşünü sorduğumda, elini sol göğsünün üzerine götürüyor. Halkçı, sosyal demokrat bir çizgide, memleket meselelerine epey yakın duruyor, gündemi iyi takip ediyor. Zaten bir esnaf olarak buna birazcık da ‘eli mahkum’. Çünkü iki ailenin geçimi söz konusu, bu küçük ekmek teknesinden. Yüksek vergilerin, vergi adaletsizliğinin kayıtlı esnafın işini düşürdüğünü, kaçakçılığı, merdiven altını teşvik ettiğini biliyor.    Vatanını, milletini seven her kesimden insanın buluştukları yerdir onun büfesi. Profesöründen- dilencisine, bakanından- muhtarına herkesin yolu mutlaka düşer oraya. Fakat odunun eğrisi bile giremez mekana, sadece güzel insanlara açıktır kapı.    Bir Mersin, Mersinli yazısı yazdığınızda göçe, Suriyelilere değinmeden bitirmek olmaz. Orhan abi: “ 400-500 bin Suriyeli tek kurşun atmadan Mersin’i işgal etti” diyor ve buna geçit verenleri şiddetle kınıyor. Yöneticilerin bu cennet köşesi şehre, yeterince ilgi göstermediklerini söylüyor. Aynı zamanda emekli olan Orhan Padır; daha güzel, daha yaşanır bir Mersin hasreti çekiyor.    İçeceklerimiz tazeleniyor, konu konuyu açıyor, müşteri gelip gittikçe istemeden ara veriyoruz, zamanımız daralıyor. En kısa sürede yeniden buluşmak üzere sarılıp, vedalaşıyoruz. Çıkarken arkamdan şu sözleri duyuyorum: “ Güzel günler görmek umuduyla, yarını beklemekten başka çare yok!”