Para para para

Bir arkadaşım söylemişti:
Birisiyle ilişkini bitirmek mi istiyorsun; ondan borç para iste. Seninle karşılaşmamak için köşe bucak kaçacaktır.
Gözleme, denemeye dayalı savlar bunlar.
Ciddiye aldım. Önce kendisinde denedim. Sonuç: O gün bugündür görüşemiyoruz. İyi mi !
Sözün özü, nerelerden nerelere geldiğimizin görünen yüzü.
Çok çirkin bir yüz bu!
Parayı baş tacı edenlerin yüzü.
Milyonların, milyarların hatta trilyonların olsa ne olur insan olamadıktan sonra. Milyonların, milyarların arasında yapayalnız buluverirsin kendini sonra.
Ne kadar acı!
Acaba para isterler mi diye insan içine çıkamıyorsun, kimselerle görüşmüyorsun. Telefonla bile.
Ne olur ne olmaz; ağrısız başına dert açacağına, kapan odana. Perdenin aralığından seyret dünyayı. Kapının ziline bile bakma. En iyisi o; yakışır sana!
Paran var mı?
Yok.
O zaman ne işin var bu dünyada.
Paran var mı?
Var.
Var; ama senin varlığından kimsenin haberi yok. Kimsenin umurunda bile değilsin. Ne güzel!
Olsun , sen yine paranı bil, paran kadar konuş. Tabii konuşacak birilerini bulabilirsen.
Çooooook, dediğinizi duyar gibiyim.
Acaba ben mi bir başka dünyada yaşıyorum; yoksa siz mi bu dünyaya yabancısınız.
Yabancı değilsiniz elbette; sadece kendinize yabancılaşmışsınız. Napolyonlaşmışsınız.
Atalarınız öyle değildi sizin.
Para onlar için el kiriydi.
Kefenin cebi yoktu onlara göre.
Yokluğu yara olsa da varlığı bir dertti.
Onun içindir ki el altından yardımda bulunurlardı olmayanlara.
Komşusu aç olanların gözlerine uyku girmezdi geceleri.
Kendi çocuğuna bir şeyler alırken konu komşunun çocuklarını da düşünürlerdi.
İnsandı onlar.
Peki, siz?
Siz zenginsiniz sadece.
Ama birazcık dara düşmeyegöresiniz. Tilkileşiverirsiniz hemen, şaklabanlaşıverirsiniz. Cümle alem utanır halinizi gördükçe, siz utanmazsınız.
O güzelim insanlar elini uzatırlar size yine de.
İnsanlık onlarda kalır. Alınları açık, başları dik yürür onlar.