Mersin nereye gidiyor! Bu gidişle felakete. Savaş kaçkını binlerce Suriyeli yabancı topraklarda yaşama tutunabilmek için dolanıp duruyor kentte. Bunların yarısı parasız ve şaşkın; diğer yarısı ise yaşlı ya da çocuk. İşsiz ve dolayısıyla aç. Açlığa kaç gün dayanabilir bir insan; sonra ne yapar? Parklarda, köşelerde, trafikte dilenir. Sıkıla sıkıla ve dilsiz. Yüzü gözü iyice olanlar en işlek bulvarlarımızda, caddelerimizde otostopçu! Her yol Ankara yani!   Kendi işsizliğimize, kendi fukaralığımıza, umutsuzluğumuza bir de bunlar eklendi şimdi. Kent şişti. Kime gitmeli, derdimizi kime anlatmalı; ne yapmalı. Herkes topu birbirine atıyor. Haksız da sayılmazlar hani. Çünkü bu sosyal yaraya umar olmak samimi bir iki kurumun ya da kuruluşun altından kalkabileceği bir iş değil. Ama mutlaka bir şey yapılmalı. Sınır kapılarımızı ardına kadar açan iktidarın buna acilen el atması gerekir diye düşünüyorum ben. Belediyeyi alamamış olmanın küskünlüğü, kini kaldırmaz bu patlamayı.   Karşılıksız dağıtılan kredi kartlarıyla, yeşil kartlarla çözümlenecek bir şey değil bu! Hele hele bunların üzerinden seçim hesapları yapmaya kalkmak sorunu geciktirmekten başka hiçbir işe yaramaz. Pek çok mekan ucuz ve sigortasız çalışmayı kabul eden Suriyelileri Türklere tercih eder oldu. Pek çok çalışan işinden ekmeğinden oldu bu yüzden. Yarın öbür gün, pamukta da, çayda da, tütünde, fındıkta da böyle olacağı gün gibi ortada. Gidiş o gidiş.   Bu gidişe dur denmezse felaket yani. Felaket kapıda. Büyüklerimiz mutlaka bir şeyler düşünüyor olmalı.   İşin aslı şu: Bu insan gücünü iyi ve doğru bir biçimde yönlendirmeli. Bu şehir bu yükü daha fazla taşıyamaz çünkü. ABD, açık açık bizim kimseye verecek paramız yok, diyor; Birleşmiş miletler de kenara çekilmiş seyrediyor sadece. İnsanlıksa insanlık. Tamam da bizim etimiz ne butumuz ne! Ve de nereye kadar. Mersin sıradan bir kent değil. Üç beş büyük şehirden biri; olimpiyat kenti üstelik. Örnek bir kent. “ idi” demeye dilim varmıyor şimdilik ama… Elden gitti gidiyor ; benden söylemesi.